Բաց դռները հարյուրերորդ անգամ ջարդելը նշան է այն բանի, որ մարդկանց գործունեությունը որևէ լուրջ նպատակ չի հետապնդում։

Հաճախ են հարցնում, թե այս կամ այն գործիչը ո՞ւմ մարդն է, բոլորին հավասարապես «փչացնում» է: Իսկ չեք մտածո՞ւմ, որ որոշ մասի տերերը դրսից են: Թշնամու համար անվերապահորեն բոլորին նսեմացնելը, բոլորին անխնա մեղավոր նշանակելն ու խոցելի դարձնելը, այս կամ այն հատվածին ժամանակավոր մի լավ ուրախացնելով, սկզբունքային խնդիր է լուծում՝ թող հետո միմյանց կասկածեն ու է՛լ ավելի պառակտվեն:

1980- ականների բան եմ պատմում: Ռադիոտան պատին փակցված էր մի ցուցանակ, որի վրա իրենց լավագույն աշխատակիցների նկարներն էին: Առաջին դասարան էի, Ռադիոտան կողքին գտնվող այն ժամանակ Մաքսիմ Գորկու, հետագայում Լևոն Շանթի անվան դպրոցն էի հաճախում: Դասերից հետո երջանկահիշատակ պապիկս գալիս էր ինձ հետը տանում Ռադիոտուն:

Նախորդիվ ներկայացրել էինք սեպտեմբերի 17- ին ՌԴ Պետդումայի նախագահ Վյաչեսլավ Վոլոդինի զգուշացումը, որն Արևմուտքին սպառնացել էր հզոր զենքով (ակնարկը միջուկային զենքին է վերաբերվում) Ռուսաստանի պատասխան հարվածն իր տարածքի խորքերն արևմտյան սպառազինությամբ հարվածներ ստանալու դեպքում: Վոլոդինի խոսքով՝ Ուկրաինային նման հարձակումներ թույլ տալու ՆԱՏՕ- ի որոշումը դաշինքը կդարձնի հակամարտության լիարժեք մասնակից:

Գերեվարել են ամպերն արևին ՈՒ մռայլվել է աշնան երկինքը Տրտմել է օրը այս աշնանային Տխուր է անգութ, մութ ամպը` ինքը։

Հիշենք մի քանի իմաստուն մտքեր Վազգեն Ա երջանկահիշատակ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսից, որոնք հաստատ մտորելու առիթ կտան ցանկացած մարդու, ով ունակ է մտածելու, վերլուծելու և հասկանալու։

Պարտության ճգնաժամը և աշխարհիկ էլիտաների անճարակությունն այլ ընտրություն չէին թողել. կա´մ պետք է լիներ Գեներալ՝ ամուր ձեռք (պարզվեց՝ այդպիսին չունենք), կամ՝ հոգևորական, մարդկային արժեքներ քարոզող, մարդուն մարդկայնությունը վերադարձնող անհատ...

Ատոմային զենքով զինված կողմերի միջև խաղաղություն հաստատելու միակ միջոցը եղել և մնում է փոխադարձ գոյաբանական վախի վրա հիմնված հավասարակշռությունը նրանց միջև։ Բայց դա աշխատում է որպես մինիմալ գոյաբանական ռիսկերով միջոց միայն հարաբերությունների ստացիոնար կամ հաստատված ռեժիմում, ինչպես ԽՍՀՄ-Արևմուտք հարաբերությունների ժամանակ էր։

Ես սիրում եմ խոտի կանաչությունը պուտ-պուտ ընդհատող դաշտային ծաղիկների հոտը, հենց նոր սկսված անձրևից թրջված ասֆալտի հոտը ու անձրևից հետո ծիկրակող արևի հոտը, ծիածանի հոտը, ինչ-որ մեկի բաց պատուհանից առավոտվա սառը օդին խառնվող բոված սուրճի հոտը, հենց նոր կուրծք կերած նորածնից բուրող կաթի հոտը ու հացի փռից քթիդ խփող թարմ հացի հոտը, դանակի տակից դուրս պրծնող կտրտած վարունգի հոտը, կողքովս անցնող գեղեցկուհուց հետո օդի մեջ մնացող մեղմ օծանելիքի հոտը, հարևան բակից եկող ու ախորժակս արթնացնող խորովածի հոտը, սեխի անհարթ մաշկը մթնոլորտի նման պարուրած նուրբ մեղրահոտը, բողբոջած բալենու հոտը, լուսնի քնաբեր շողերից լռած քաղաքի հոտը, սիրահարված ծղրիդի ճռռոցից կտրատվող գիշերվա հոտը։

Հայտնի անձնավորությունը, Հայրենիքի ու Պետության մասին խոհափիլիսոփայական «դասախոսությունների» միջոցով, փորձում է արդարացնել իր քաղաքականության կամ դրա բացակայության արդյունքում առաջացած ողբերգական հետևանքները, ինչպես նաև իմաստավորել շարունակական կապիտուլյացիայի նորանոր զիջումները։